نویسنده: عبدالقدیر پوپل / سایت تعلیم الاسلام

یک کارمند هوتل روزانه برای رساند غذای مشتریان از یک سرک، شهر عبور می نمود. او اکثراً یک طفل گدا را میدید که از مردم کمک میخواست. و هر وقت که نزدیک این کارمند هوتل می میرسید. کارمند چند روپیه به این طفل کمک میکرد.  یکی از روزها که کارمند هوتل طفل را کمک میکرد احساس کرد که طفل مریض است و با دادن چند افغانی دیگر طفل را به رفت داکتر امر کرد و رفت.

 بعد از آن روز کارمند طفل را در آن ساحه نه دید. روزها گذاشت کارمند در تلاش پیدا کردن آن شد. و بعد از روزها آدرس خانه یی طفل را به دست آورد و به خانه اش رفت. وقت که دروازه یی خانه اش را تک تک زده .جوابی دریافت نه نمود. در حالت نا امیدی میخواست که پس برود که یک صدای به گوش اش رسید، طفل گفت: لالا این جای چی میکنی.

کارمند هوتل دید که یک پسر با یونیفرم مکتب به طرف او در حال آمدن است. به حیرانی کارمند پرسید چند روز نه بودی پریشان شدم که خیرت باشد. طفل برایش گفت خیرت است من از چند رو به این طرف مکتب میروم.

مادر من نابینا است و به پول گدایی من، مادرم تداوی نه میشود. فکر کردم با پول که دارم یونیفرم مکتب بخرم. و با خواندن مکتب آدم بزرگی شده،علاج مادر نابینایم را بکنم و همچنان زندگی را تغیر دهم. 

کارمند هوتل یونیفرم خود را دید و به این فکر رسید، که اگر فکر بزرگ و دلی پر از امید این  طفل را هر کسی که می داشت زندگی بزرگتر و پر امید تر میداشت.

خداوند حالت قومی را تغیر نه میدهد. تا زمانی که خودشان حالت خود را تغیر ندهد. 

پس زندگی را با تغیر دادن نگاه تان، به مسیر بهتر زیستن هدایت کنید.