نویسنده: انیسه«غزنوی»

در بحر نا پایان زمانه با تصادم امواج بحر همچو حباب نمودار شدم ،چشمانم نا گهان در آئینهٔ کوچک  خویش چهرهٔ جهان را دید، بلندی و پستی و روشنی و تاریکی جهان پیشروی دیده  گانم نمایان شد و جسم نا توان و کوچک خویش را در دامن هستی سترگ زمانه میدیدم.

خواستم تا قبل از اینکه چهرهٔ وحشتناک مرگ در آئینهٔ بصرم نمودار شود نغمه های حیات خویش بسرایم، من سرود و نغمه های حیات خویش سرودم اما بحر نا پایان زمانه نغمه هایم را در امواج طوفانی خویش محو نمود.

آری! همین است سر نوشت ابدی وجود نا توان انسان و عجایب زندگی او.

شبی زار نالید ابر بهار

که این زندگی گریهٔ پیـهم است

درخشد و برق سبک سیر گفت

خطا کردهٔ خندهٔ یک دم است