نویسینده: مولوي عبدالحق حبیبی صالحی
۵. کورس یک ماه تربیتی
انسان در یازده ماه سال تقریباً لجام گسیخته در زیر چتر حکومت الاهی بسر می‌برد، ولی خدای عالم برای یک ماه تمام، آدمیان را در مجال کف نفس، خودداری از درخواست نفسانی، خودداری از نیازهای طبیعی، تمرین مفید و نیکویی می‌دهد تا در باقی یازده ماه سال، آدمی در خویشتن داری و تقویت اراده خویش، چون آن ماه ایستادگی کند و فقط چون ماه رمضان تن به رضای الاهی دهد، و در مقابل وساوس شیطانی و خواهشات نفسانی نفس اماره بالسوء مقاومت و ایستادگی نموده از اهل تقوی و رستگاری شود.
۶. ماه طهارت و سترگی
روزه ضمن تطهیر و پاکی جسم آدمی، به تطهیر روح و جان نیز می‌پردازد، این ماه است که بنده وجود خود را از تمایلات مادی و حیوانی پاک می‌سازد، روح آدمی در فضای پاکی، رشد و تعالی حاصل کرده از رحمات بی‌کرانه‌ای ایزد بی‌مثال بهرمند می‌شود. آری، چنان جسم و جان را صیقل می‌زند و طهارت می‌بخشد که هیچ صیقلی در برابر آن کارایی ندارد.
۷. ماه تخلق به اخلاق الاهی
روزه رمضان آدمی را از خودی آزادی بخشیده حقیقت، باطن و ظاهر او را به رضای خدا و لقای وی گره می‌زند و سرانجام او متخلق به اخلاق الاهی می‌شود، رسول گرامی صلی الله علیه و سلم فرموده اند که خدای عزوجل می‌فرماید:
«روزه از من است و من خود به آن پاداش می‌دهم»
یا اینکه: «من خود پاداش او هستم»،
یعنی چنان رابطه ای تنگاتنگی روزه دار با خداوند قدوس پیدا می‌کند که خدا خود را در پاداش برای او تقدیم می‌کند، ازینجا حیف است که آدمی، جز خدای یگانه برای کسی دیگری روزه بگیرد و از فضای تخلق به اخلاق الاهی خود را بدور اندازد.
البته بیاد داشته باشیم که غیر خدا همواره در معرض زوال و تغییر است، نمی‌تواند پاداش انسان این موجود معظم باشد، بناء پاداش وی، لقای دوست و ذات حق لایزال است.
۸. ما تقوی و پرهیزگاری
صراحتی که در قرآن عظیم الشأن، در لابلای آیات این کتاب الاهی شده اینست که: رمضان را ماه تقوی و پرهیزگاری خوانده است.
تقوی مفهوم گسترده ای دارد و شروع آن باید با اصلاح و پاک شدن قلب ها آغاز شود؛ زیرا اساس و سرچشمه‌ی تقوی قلب است، رسول گرامی صلی الله علیه و سلم باری به سوی قلب اشاره کرده فرمودند: «تقوی اینجاست» و چند باری این مطلب را تکرار نمودند.
هدف از روزه تنها خودداری از خوردن و نوشیدن و همبستری نیست، بلکه تاثیراتی مثبتی از قبیل خوب شدن اخلاق، رفتار، گفتار و پاکی ظاهر و باطن را به دنبال داشته باشد، و اگر روزه فاقد ارزش های مذکور باشد، حق آن اداء نشده است، ازینرو رسول گرامی صلی الله علیه و سلم فرموده اند:
«روزه داری که گفتار و عملکرد باطل و حرام را ترک نکند، خدای عزوجل هیچ نیازی به خود داری از از خوردن و آشامیدن ندارد».
مسلماً روزه مایه ای تزکیه نفس و تربیت آن می‌گردد؛ بنابر این باید ثمره‌ای روزه را در اخلاق، رفتار و گفتار مان مشاهده کنیم.
از خداوند رحیم مسئلت می‌داریم تا به ما توفیق روزه ای را عنایت کند که به یمن ادای آن، اعمال مان صالح‌تر، اخلاق مان پاک‌تر، دل های مان مصفی‌تر، خدای مان راضی‌تر و دعاهای مان پذیرفته‌تر گردد.