رالېږونکی: محب الله ذاکر
سرچينه: تعليم الاسلام ويب پاڼه
د حضرت عباس رضی الله عنه نصيحت
وهب بن منبه رحمه الله فرمايي: د حضرت عبدالله بن عباس رضی الله عنه د سترګو ديد له منځه ولاړى يوه ورځ ما کعبې شريفي ته بوتى هلته چي ورسېدئ د يوې ډلي خلګو څخه د جګړې اواز راتلى.
ماته يي وويل: ما دغه طرفته بوځه نو ما هلته بوتى ده مبارک د رسېدو سره سم سلام ووايه هغو خلګو دده څخه د کښېناستلو غوښتنه وکړه ده انکار وکړى او ويې فرمايل: تاسو ته معلومه نه ده چي د الله جل جلاله د خاصو بنده ګانو ډله هغه خلګ دي چي د الله تعالی د ويري څخه خاموشه وي حال دا چي هغه خلګ نه عاجزه او نه ګونګيان وي بلکي ښه پاکي خبر ي کوونکي وي، ويوونکي وي، پوهه لرونکي وي,
خو د الله تعالي لوى ذکر د دوى زړونه حيران کړي وي د دغه و جهي څخه يې زړونه مات وي او ژبي يې خاموشه وي کله چي دوى ته په دغه حالت کي پوخوالى پيدا سي نو نېک کارونه په چابکۍ سره کوي.
( اې خلګو ! ښه کسان خو داسي وي لکه چي ومي ويل) نو تاسو و لي دومره لېري سوي ياست ؟ يعني اوازونه مو پورته کړي دي.
وهب بن منبه رحمه الله فرمايي ددې څخه وروسته ما دوه کسان هم يو ځاى ونه ليدل.
فايده: حضرت عبدالله بن عباس رضی الله عنه به د الله جل جلاله د ويري څخه دومره ژړل چي هر وخت به يې په مخ کي د اوښکو د بهېدو له امله دوې نښي د نالو په څېر معلومي وي .
په پورتنۍ قصه کښي عبدالله بن عباس رضی الله عنه د نيکو کارونو لپاره يوه اسانه تګلاره وښودل هغه دا چي هر څوک د الله تعالی د لويي فکر وکړي د هغه لپاره هر ډول نېک کار اسانه وي او بيا هغه يقناً د اخلاصه ډک وي که موږ په شپه او ورځ کښي يعني ٢٤ ساعته کښي په دغه ډول يو لږ فکر وکړو نو دغه ګران کار دى ؟
------------------
ماخذ فضائل اعمال