لیکوال: مولانا عبدالقدوس دهقان

ژباړه: علي الله متوکل /تعلیم الاسلام ویب پاڼه 

د مؤمن ګناه او د منافق عبادت یوه مشترکه وجه لري، هغه داچي په دواړو کي نیت نه وي موجود. یوازي ئې توپیر دادئ، چي په عبادت کي خالص نیت نه درلودل ګناه ده. مګر په ګناه کي د نیت خالص والی فضیلت او ښه چاره ده.  

منافق هیڅ کله د الله د رضا او د اخلاص له مخي عبادت نه پرېږدي، بلکي د ځان ښودني، ریا، لټۍ او نالیوالتیا په خاطر عبادت ځني پاته وي. 

مؤمن نيز هيچگاه خالصانه براى رضايت شيطان، گناهى را انجام نمى دهد، بلكه گناهانش همواره همراه با ترس مجازات الهى و بر اثر اغواى شيطان و هواى نفس است،نه به علت عدم ايمان به الله.

همدا ډول مؤمن هیڅکله د اخلاص په خاطر د شیطان د رضایت لپاره ګناه نه کوي، بلکي د ګناه کولو په وخت کي هم د الله څخه وېره لري او د شیطاني تېروتنو او نفس په خاطر ګناه کوي یعني ګناه په دي خاطر نه کوي، چي دوئ پر الله ایمان نه لري. 

مؤمن تل له ګناه وېريږي او د الهی عذابونو څخه په وهم کي وي، نو ځکه تر ګناه وروسته استغفار او توبه کوي. 

زموږ ربه!
ته زموږ هغه عبادات نه قبلوې، چي د نیت خالص والی پکښي نه وي، نو زموږ ګناهونه هم مه قبلوه او موږ ته بخښه وکړه. 

www.taleemulislam.net